Tom Ongena (Open VLD) pleit voor een snelle invoer van de verplichte gemeenschapsdienst als broodnodige stap om de ambitieuze werkzaamheidsgraad van 80% te halen. De gemeenschapsdienst is het paradepaardje van de Regering Jambon I. Dé manier om langdurige werkzoekenden te motiveren en te activeren richting een duurzame job.
Uit de recentste cijfers van VDAB (Arvastat november 2019) blijkt het om zo’n 60.000 werkzoekenden te gaan die langer dan 2 jaar werkloos zijn. Naast een grote groep personen met een arbeidsbeperking gaat het voornamelijk om oudere werkzoekenden. Meer dan 40% is ouder dan 55 jaar en één vierde zelfs 60+. Men kan zich dan ook de vraag stellen of het verplicht opleggen van klusjes effectief zal bijdragen tot de duurzame toeleiding naar de arbeidsmarkt. Bovendien bestaat er al een dergelijk, weinig performant mechanisme, Wijk Werken. Een Wijkwerker is veelal een langdurige werkzoekende of leefloner die enkele uren per week klusjes uitvoert bij een particulier, een school, een gemeente e.d. om de nodige competenties en vaardigheden op te doen om door te stromen naar het (normale) economische circuit. Men kan zich echter heel wat vragen stellen of de uit te voeren klusjes effectief bijdragen tot het verwerven van arbeidsmarktgerichte competenties. Daarnaast blijkt dat VDAB al snel de moeilijker te activeren werkzoekenden en SWT-ers (voormalig brugpensioen) tijdelijk in dit systeem parkeert.
Voor ACLVB is de verplichte gemeenschapsdienst een onnodige herhaling van het Wijk Werk-debacle. Met een verplichte gemeenschapsdienst en een actievere controle van de werkzoekenden win je aan populariteit. Een grondige hervorming van de arbeidsmarkt en intense, outreachende begeleiding van werkzoekenden, daar heeft men het liever niet over.